νηφόντως

νηφόντως (Α)

επίρρ.

1. με νηφαλιότητα, με σύνεση

2. με ένταση, άγρυπνα («τὸ μὴ συνεχῶς προσεύχεσθαι καὶ νηφόντως», Εφραίμ. Σύρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < νήφων, -οντος, μτχ. ενεστ. τού νήφω «απέχω από το κρασί, είμαι σε πνευματική διέγερση» + επιρρμ. κατάλ. -ως (πρβλ. πρεπόντως, δεόντως κ.τ.ό.)].